«Η αμφιθυμική στάση του ανθρώπου, ειδικότερα απέναντι στο σκύλο, που αποτελεί το συμβολικό ρόλο του αρχέτυπου αφοσίωσης, οφείλεται στο γεγονός ότι ξυπνάει / ενεργοποιεί στο υποσυνείδητό μας μνήμες της παιδικής ηλικίας και της σχέσης με τους γονείς μας και μαζί και τις εντάσεις που αναπτύσσονται κατά τη διαδικασία ενηλικίωσης και αποχωρισμού», κατά την πολιτιστική ανθρωπολόγο Constance Perrin. Όπως σημειώνει πάντως η έρευνα, το ποσοστό 25% του γενικού πληθυσμού που δεν χαρακτηρίζει τα περιστατικά κακοποίησης και δηλητηρίασης των ζώων συντροφιάς ως εγκληματική ενέργεια που χρήζει αυστηρής τιμωρίας κρίνεται ως υψηλό. Η διεθνής πρακτική και εμπειρία συνδέει την ανοχή σε αυτές τις συμπεριφορές με την ανοχή και σε άλλες βίαιες συμπεριφορές που σχεδόν πάντα έχουν αποδέκτες ανθρώπινα όντα.
Σημειώνεται πως η παρούσα προσέγγιση αφορά στην ενεργητική μορφή κακοποίησης και όχι στην παθητική. Η παθητική κακοποίηση είναι φαινόμενο που συναντά κανείς συχνά στη χώρα μας. Τα βαθιά κίνητρα που οδηγούν τους ανθρώπους σε συμπεριφορές ενεργητικής και παθητικής κακοποίησης αφορούν κυρίως σε ελλείμματα παιδείας, γνώσης και σεβασμού απέναντι στα ζώα. Η διερεύνηση όλων των παραπάνω αποτελούν αντικείμενο αυτοτελούς έρευνας προκειμένου να διευκρινιστούν, στο βαθμό όπου αυτό είναι εφικτό, τα ποσοτικά χαρακτηριστικά των φαινομένων.
Στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας διαπιστώνεται ότι το75% του πληθυσμού θεωρεί ότι οι πράξεις βασανισμού/κακοποίησης και δηλητηρίασης ζώων συντροφιάς είναι μια εγκληματική ενέργεια, η οποία πρέπει να τιμωρείται αυστηρά. Δεν παρατηρούνται σημαντικές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Στη συνέχεια, η άποψη ότι «οι αρχές αδιαφορούν, δεν εφαρμόζουν τους νόμους με αποτέλεσμα ο αριθμός των αδέσποτων να διογκώνεται» συγκεντρώνει ποσοστό16%. Είναι προφανές ότι παρατηρείται ανοχή και χαλαρή αντιμετώπιση του φαινόμενου των κακοποιήσεων/ δηλητηριάσεων. Δηλαδή ποσοστό 16% του πληθυσμού θεωρεί ότι τα φαινόμενα αυτά αποτελούν μια λογική συνέπεια και κυρίως οφείλονται στην αδιαφορία των αρμοδίων αρχών. Οι απόψεις που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της ανοχής απέναντι στις πράξεις βασανισμού και δηλητηρίασης και θεωρούν τα φαινόμενα αυτά «αναγκαίο κακό» και «πράξη υπευθυνότητας προκειμένου να προστατεύεται ο άνθρωπος από τις αρρώστιες που μεταφέρουν τα αδέσποτα ζώα» συγκεντρώνουν ποσοστό 2% η κάθε μία. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι 4% του γενικού πληθυσμού συμφωνεί με αυτές τις οριακές απόψεις. Στη συνέχεια, ποσοστό 1% εμφανίζει στάση αδιάφορη απέναντι σε αυτά τα φαινόμενο, και τέλος ποσοστό 4% δεν έχει άποψη ή δεν επιθυμεί να απαντήσει.
Παρατηρείται ότι οι μικρότερες ηλικίες και ειδικά οι ηλικιακές κατηγορίες 18-24 ετών και 25-34 ετών εμφανίζουν ποσοστά σαφώς υψηλότερα του μέσου όρου. Η άποψη ότι πράξεις βασανισμού και δηλητηρίασης αποτελούν εγκληματική ενέργεια συγκεντρώνουν ποσοστά 79% για την ηλικιακή κατηγορία 18-24 ετών και ποσοστό 83% για την ηλικιακή κατηγορία 25-34 ετών έναντι του ποσοστού 75% που εμφανίζει ο γενικός πληθυσμός. Παρατηρείται επίσης ότι η άποψη περί της αδιαφορίας των αρχών και διόγκωσης του αριθμού των αδέσποτων δεν επηρεάζεται από την ηλικία.
Εξετάζοντας τη στάση των ερωτώμενων απέναντι στο φαινόμενο κακοποίησης/ δηλητηρίασης των ζώων, παρατηρείται ότι η στάση, σε ένα βαθμό, όχι μεγάλο όμως, συνδέεται με το επίπεδο εκπαίδευσης. Απόφοιτοι κατώτερης εκπαίδευσης εμφανίζουν μεγαλύτερη ανοχή. Θεωρούν τις πράξεις αυτές εγκληματικές ενέργειες σε ποσοστό 71% σε σχέση με 75% όσων είναι απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης και 78% όσων είναι απόφοιτοι ανώτερης / ανώτατης. Ταυτόχρονα όμως διαπιστώνεται ότι δεν εμφανίζονται σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τα ποσοστά όπως αυτά εμφανίζονται στο σύνολο του πληθυσμού. Και σε αυτή την άποψη δεν παρατηρούνται διαφοροποιήσεις σε σχέση με το ότι οι αρχές αδιαφορούν και ο αριθμός των αδέσποτων διογκώνονται. Ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης, οι ερωτώμενοι εμφανίζουν ομοιόμορφη συμπεριφορά και τα ποσοστά που διαμορφώνονται εμφανίζουν αμελητέες διαφοροποιήσεις.
Εξετάζοντας τα αποτελέσματα κατά τη γεωγραφική περιοχή κατοικίας των ερωτώμενων παρατηρούνται σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το βαθμό ανοχής στα φαινόμενα κακοποίησης/ βασανισμού/ δηλητηρίασης ζώων. Η περιοχή της Δυτικής Αττικής θεωρεί αυτές τις πράξεις εγκληματική ενέργεια σε ποσοστό 64%, 11 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το ποσοστό που εμφανίζει ο γενικός πληθυσμός(75%), ακολουθεί η περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας με ποσοστό 65%, οι νήσοι του Ιονίου με ποσοστό 67%, οι νήσοι Αιγαίου με ποσοστό 69% και το υπόλοιπο Αττικής με ποσοστό 70%. Οι ίδιες περιοχές εμφανίζουν αρκετά υψηλά ποσοστά στην άποψη ότι οι αρχές αδιαφορούν και ο αριθμός των αδέσποτων διογκώνεται. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι στην Πελοπόννησο, με ποσοστό6%και στα νησιά του Αιγαίου με ποσοστό 5% θεωρούν τα φαινόμενα κακοποίησης και δηλητηρίασης πράξεις υπευθυνότητας επειδή προστατεύονται οι περιοχές από τις αρρώστιες που μεταφέρουν τα αδέσποτα ζώα. Σε αντίθεση, η περιοχή του Πειραιά εμφανίζει το υψηλότερο ποσοστό(83%) στην άποψη ότι πρόκειται για εγκληματική ενέργεια και ακολουθούν η περιοχή της Αθήνας και της Κρήτης με ποσοστό 82% και τέλος η περιοχή της Νοτιοανατολικής Αττικής και της Θεσσαλίας με ποσοστό 81%.
Η ταυτότητα της έρευνας:
